Toen onze TVO Jan Vanwesenbeeck op de laatste life-vergadering met de trainers vóór de coronapandemie aankondigde dat het mogelijk zou zijn om een cursus voetbaltrainer UEFA C te volgen op onze club, ben ik op de uitnodiging ingegaan met maar één reden: ik wilde KSK het plezier doen om een extra gediplomeerde trainer in hun rangen te hebben.
Met deze motivatie ben ik er dit voorjaar aan begonnen. Na de eerste les ben ik al helemaal uit mijn comfortzone als gepensioneerde gehaald. Immers, sinds mijn vrouw begin 2020 ook op rust werd gesteld, heb ik nog maar één bezorgdheid: gezond blijven. En in feite doe ik daar zelfs maar heel weinig voor. Voor de rest laat ik alles op mij afkomen en hou ik mijn hersenen lenig met het opvolgen van de judo- en paardensport en in heel geringe mate het zwemmen. Samen met mijn vrouw vul ik de dagen met fietsen, wandelen en gewoonweg samen zijn. Ik noem het de zaligste periode uit mijn leven waarin ik amper nog problemen zie omdat mijn levenservaring toelaat voor alle obstakels wel snel een oplossing te vinden.
Maar plots werd ik voor het voldongen feit gesteld dat ik een hele brok – weliswaar heel interessante – oefenstof zou moeten instuderen in het besef dat mijn geheugen al meer dan 25 jaar niet meer werkt zoals het hoort. Dat heeft alles te maken met een volledige narcose die ik in de jaren ’90 van vorige eeuw onderging om een meniscus te verwijderen. Tevens ga ik ook niet ontkennen dat mijn onbezorgde levensstijl er toe bijdraagt dat ik geen behoefte meer heb om mij nog veel zaken te memoriseren. Omgekeerd heb ik de reflex aangekweekt om heel dikwijls open kaart te spelen. Het kostte mij dat ook geen moeite om onze lesgever, Bram Van Aelst, aan te geven dat het ik moeite had om de massa nieuwe informatie te verwerken. De man heeft mij de hele cursus door op een gevatte manier het hoofd boven het water doen houden. Wat daarin ook heeft meegespeeld is de teamspirit van de ganse groep cursisten waarbij ik regelmatig moest vaststellen dat er collega’s waren die werkelijk fantastische trainingen op papier konden zetten en er mede-cursisten waren die met gelijkaardige problemen worstelden als ik.
Hetgeen mij vanaf de eerste les ook de motivatie heeft bezorgd om door te zetten is de visie van Voetbal Vlaanderen die vooropstelt dat respect voor mekaar, ongeacht huidkleur, geslacht, talent of ouderdom de basisgedachte moet vormen om op en rond een voetbalplein te komen en te acteren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een hele tijd beschaamd ben geweest om te zeggen dat ik voetbal had gespeeld. Dat had alles te maken met het de vaststelling dat in een paalde periode voetbal ontaard was tot echt een gemeen spel waarbij er op het veld gespuwd werd naar elkaar, opzettelijk naar spelers werd getrapt om hen meteen van het veld te schoppen, aan broeken en truien werd getrokken, er geduwd en geslagen. Dat staat zo in schril contrast met mijn kijk op het voetbal, een spel waarbij de voet op een heel artistieke manier de bal kan doen bewegen met als apotheose: doelpunten maken! Ondertussen zie ik wel een gunstige evolutie maar de manier waarop Kevin De Bruyne uit de finale van de Champions League werd gekegeld en de wijze waarop de Portugezen op het EK de ledematen van de Belgen hebben geviseerd, doen mijn haren nog steeds ten berge rijzen. Gelukkig geeft de huidige visie van Voetbal Vlaanderen mij hoop en overtuiging dat ik op het einde van mijn leven nog mag mee maken dat voetbal terug een faire sport zal zijn geworden. En daar wil ik heel graag aan meewerken door de kiemen mee te geven aan de U6-jes van KSK, dankzij de cursus UEFA C.
Het volgen van de cursus is dus niet van een leien dakje gelopen. Ik heb mij daar serieus op moeten toeleggen en het heeft mij heel wat extra uurtjes gekost om zaken in te studeren. Het is verlopen met vallen en opstaan; zeker het opstellen van trainingen en het afleggen van het praktisch examen. Terecht verplichtte lesgever Bram Van Aelst mij zelfs tot een herexamen. Maar zoals ik destijds gevoetbald heb en in feite mijn hele leven geacteerd heb: opgeven is geen optie. Wellicht heb ik het meegekregen met de genen van mijn moeder maar ook de wijze raad van onze leraar LO op het Koninklijk Atheneum van Kapellen heb ik mijn ganse leven indachtig gehouden. Hij stelde: “Als je aan het pompen bent, kan je niet opgeven als je beneden hangt want dan ben je geen inspanning aan het doen. Je kan pas opgeven als je aan het proberen bent je terug omhoog te duwen. Dan doe je pas een inspanning”. Uiteindelijk kwam er het verlossende bericht: Geslaagd!
Voor mij is het volgen van deze cursus een aanrader voor iedereen. Alhoewel mijn rode draad van mijn trainingen zeker aansloot bij de visie van Voetbal Vlaanderen ben ik na deze cursus veel en veel beter in staat om deze rode draad in de diepte en met veel aandacht voor details uit werken. Mijn trainingsvoorbereidingen zijn nu heel gestructureerd. Ik kan de U6-jes veel meer plezier aanbieden en tegelijkertijd kan ik hen – ieder op haar of zijn niveau – betere ontplooiingskansen aanreiken. Ik kan hen in hetzelfde tijdsbestek meer aanleren zonder dat dit extra druk geeft. Alles staat immers in het teken van de “fun”. Ik heb een nieuwe wereld ontdekt en dat geeft mij de motivatie om nog zo lang mogelijk de U6-jes te blijven trainen. Omdat ik besef dat ik daarvoor conditioneel fit moet blijven, heb ik het joggen al terug hervat en wil ik straks ook het yoga terug hervatten. Kortom: mijn voetballeven is begonnen bij KSK en zal daar ook mooi afgesloten worden; ondanks de onderbreking van 35 jaar. Maar om met een cliché te eindigen zoals ik ook met een cliché ben begonnen: oude liefde roest niet!
Luc Wuyts
