Geschiedenis K.Kalmthout SK

Lang geleden had men te Kalmthout drie voetbalploegen: de Rood-Stormers op de Mierenest, Internos op de Oude Withoef en Libertas in de Lindeboom.  Tot en met de jaren 1932 zwaaide Internos de plak te Kalmthout.  Er kwam een kink in de kabel en in hetzelfde seizoen (1932-1933) startte de Kalmthoutse Voetbalvereniging (K.V.V.) in de toenmalige V.V.B.

Kalmthout SK is uiteindelijk ontstaan uit de Kalmthoutse Voetbalvereniging (K.V.V.) welke dus omstreeks 1932 in het leven werd geroepen.  K.V.V. kreeg zijn lokaal aan Kalmthout station bij Jules Willemse en zijn speelveld bevond zich toen achter de tuin van Zaman (het Zamanstraatje waar nu de huidige inkomhal van het Arboretum zich bevindt).  

Enkele jaren later werd het speelveld verlegd naar het Heuvelspadje. De huidige schepen Nand Brughmans was de grote ontwerper hiervan. De vedetten van toen waren : de drie gebroeders Jerome, Louis en Albert De Ridder, Jos Francken, Jos Van Alphen, Fonne en Albert Verstraelen, Marcel Willemsen, Rene Sprangers, John Voeten, Armand Vanwesenbeeck, Felix Stevens en Leon Van Aert.  

De drijvende kracht achter K.V.V. was de heer Zaman welke van 1933 tot 1948 burgermeester is geweest.  Omdat er zich een incident had voorgedaan tussen een speler van K.V.V. en een scheidsrechter (1936 wedstrijd tegen Delphi), vreesde men voor ernstige sancties voor de club, zodat deze ontbonden werd.  Ongeveer één jaar later (in 1938) staken enkele oud-spelers van K.V.V. (Leo Krinkels, Louis Verboven, Jan Mous, Karel Oerlemans, Edmond Monu, Armand Vanwesenbeeck, Guillaume Lauwers, Guillaume Huibers, Jos Oerlemans, ..) onder impuls van Leon Brughmans de hoofden bij elkaar om een nieuwe voetbalploeg te stichten zodat er toch nog gevoetbald zou kunnen worden in Kalmthout.  

Zo ontstond op 22 november 1938  KALMTHOUT SPORTING KLUB en speelde deze nieuwe voetbalklub met dezelfde Kalmthoutse kleuren als K.V.V. : GEEL-ROOD.
Het lokaal werd gevestigd bij Leon Brughmans en Henri Vinck was de eerste speler-oefenmeester van KSK. De eerste tegenstanders waren : Vitesse Stabroek, Zwaluwen uit Horendonk, Vita Wildert, Exc.Essen en Essen VV.  Alle verplaatsingen werden toen per fiets gedaan.

De jaren veertig van KSK...

Het speelterrein van KSK werd ter beschikking gesteld door brouwerij Cassimon en bevond zich op het einde van de Kapellaan. Er waren op dat moment geen kleedkamers.  Voor de wedstrijd kleedden de spelers zich om in Hotel Brughmans (aan station Kalmthout) dat zich ongeveer 800 meter van het terrein verwijderd lag.  De verplaatsingen tussen Hotel en het terrein gebeurden steeds te voet. Gedurende de eerste 4 jaren was KSK aangesloten bij de Vlaamse Voetbalbond, gewest Noorderkempen.  

In juli 1942 werd de Vlaamse Voetbalbond ontbonden.  Dit feit had een geweldige weerslag op het voetbal in de gemeentes Kalmthout en Essen: door deze ontbinding kwamen verscheidene goede voetballers (Gust Van Brant en Jos Van Riet) vrij die zich onmiddellijk aansloten bij Kalmthout Sporting Klub.  In 1942 sloot de klub, als eerste in de gemeente Kalmthout, aan bij de Koninklijke Belgische Voetbalbond (K.B.V.B.) en verkreeg het stamnummer 3497. De eerste officiële wedstrijd bij de K.B.V.B. werd gespeeld op 6 september 1942 tegen Borsbeek.  Hier behaalde KSK een 4-8 overwinning.

Zowel tijdens het seizoen 1942-1943 als het seizoen 1943-1944 eindigde de ploeg op de 2de plaats in de 3de afdeling A.  Wegens oorlogsomstandigheden werd er in 1944-1945 geen competitie gespeeld.  Niettegenstaande de moeilijke oorlogsomstandigheden, beschikte men over een klubdoktor en een orthopedist: Doktor Van Loon en een nationale trainer van Berchem Sport : Miel Steynen.  Zij kwamen naar Kalmthout om aan de honger en andere ontberingen van de stad Antwerpen tijdens de oorlog te ontsnappen.  

Op dat moment telde de klub een 60-tal leden.  Een eerste kampioenstitel werd behaald in het seizoen 1945-1946 in de 3de afdeling A, waarna de ploeg naar de 2de gewestelijke B mocht overgaan.  Door de verkoop van enkele waardevolle spelers (Jos Van Ginderen naar Antwerp, Toon Nelen naar Cappellen, Leon Ruyssers naar Beerschot, Louis Ommeganck naar St.Niklaas) werd het elftal aanzienlijk verzwakt.  KSK werd genoodzaakt enkele jonge spelers in te passen in het 1ste elftal.  Door het houden van festiviteiten zoals een dansfeest, een teerfeest en een Vlaamse kermis ontstond er ook een klublied.

De jaren vijftig van KSK...

Deze jaren werden slecht ingezet door een degradatie naar 3de afdeling D en zelfs naar 3de afdeling E in het seizoen 1951-1952 en in 1952-1953.  KSK kwam steeds uit in de laagste afdeling van de K.B.V.B. tot het bestuur onder leiding van Armand Vanwesenbeeck er in lukte om Eugène Stevens (ex FC Mailinois) als speler-trainer aan te trekken.  Hij zou gedurende 12 jaar aktief blijven als speler-trainer en later als trainer.  Door bikkelharde trainingen met kilometerslange veldlopen in het Kalmthoutse Natuurreservaat en het smeden van vriendschapsbanden tussen de spelers en het bestuur onderling, vormde Eugène het rood-gele huishouden om tot een tuchtvol maar tevens kameraadschappelijk geheel.  De gevolgen bleven niet uit vermits in datzelfde seizoen (1957-1958) de titel in 3de provinciaal reeds op zak zat.  En dit was nog maar het begin.

De jaren zestig van KSK...

Deze jaren beginnen veelbelovend.  KSK had een jonge en dynamische voorhoede die veel doelpunten maakte.  De kleine klub uit de Antwerpse Noorderkempen (zo was KSK destijds gekend) scoorde eens 8 doelpunten in 2 wedstrijden voor de “Beker van Belgie” (4-1 overwinnig tegen Hasselt ; 6-4 nederlaag tegen 1ste klasser Beveren).

 In het seizoen 1960-1961 verovert de klub de kampioenstitel in 2de provinciaal en meteen stond KSK in de hoogste provinciale afdeling.  Het was alsof KSK telkens 3 jaar nodig had, want 3 jaar later (seizoen 1963-1964), zonder weliswaar kampioen te spelen, promoveerde KSK als 2de gerangschikte met Hoogstraten naar Bevordering (oftewel 4de Nationale).  Dit gebeuren werd natuurlijk met allerlei feestelijkheden gevierd.  Dat was voorlopig het hoogtepunt van KSK.  Er werden 9 spelers aangekocht doch de meest waardevolle speler voor de ploeg, namelijk Jos Van Riel, liet men vertrekken naar St.Niklaas.  De nieuwe elementen konden het niet waarmaken en halfweg het seizoen telde KSK slechts 9 punten.  Verschillende nieuwe aankopen daagden niet meer op en met eigen spelers behaalde KSK uiteindelijk nog 23 punten, doch de tweestrijd voor het behoud met Hoogstraten werd verloren en KSK zakte terug af naar 1ste provinciaal.  Het volgende seizoen 1965-1966 zag het er lang naar uit dat de verloren plaats in Bevordering heroverd kon worden doch in de laatste 5 wedstrijden faalde het elftal zodanig dat er van promoveren geen sprake meer was.

De kleine Kalmthoutenaar (E.Stevens) die in zijn jeugd droomde van een grootse voetbaltoekomst met internationale allures, heeft misschien de grootste prestatie gebracht door een heel klein klubje vanuit 3de provinciaal op een minimum van tijd naar de overgangsklasse (Bevordering) te voeren.  Op voetbalgebied nationale bekendheid schenken aan het dorp Kalmthout, dat was veel grootser dan het verwezenlijken van zijn jongensdroom.  In 1966 diende hij zijn ontslag in als speler-trainer, maar na overleg bleef hij nog als trainer.

Ook in dit jaar werden de eerste contacten gelegd met Pierre Cassimon voor het oprichten van een drankgelegenheid nabij het terrein en op 25 juni 1967 werd er beslist dat de kantine geplaatst mocht worden.  Het voetbalseizoen 1966-1967 zakte de ploeg naar 2de provinciaal alhoewel zij de topschutter van de reeks (Jean Breugelmans) in hun ploeg hadden.

De jaren zeventig van KSK

In de jaren zeventig kwamen verschillende trainers aan bod zonder echter KSK naar hogere reeksen te kunnen brengen.  Maar plots kreeg KSK een ander gedaante.  Een nieuwe lichting kwam zich melden en ook in het bestuur kwamen nieuwe gezichten te voorschijn.  Onder leiding van Mike Demeulenaere promoveerde KSK naar 2de provinciaal.  Doch dit was maar van korte duur want na 2 jaar duikelde KSK opnieuw naar 3de provinciaal en daar had men het even heel moeilijk om niet te dalen naar de nieuwe bijkomende reeks (4de provinciaal) : deze werd ontweken via een testwedstrijd en een eindronde.  In het voetbalseizoen 1979-1980 nam toenmalig sekretaris Jos Michielsen het heft in handen en er kwam beterschap in de klub.

De jaren tachtig van KSK

Wegens privé-redenen kon Jos Michielsen de trainingen niet meer leiden.  De spirit was weg, met als gevolg een degradatie naar 4de provinciaal, een reeks waarin KSK op dat ogenblik nog nooit uitgekomen was.  Een seizoen laten kwam Jos Michielsen terug als trainer en stond voor de zeer moeilijke taak om een nieuwe lichting op te leiden.  Dank zij het uitzonderlijk goede werk van de toenmalige jeugdtrainers (Richard Ryssens en Theo Peeters) kreeg Jos Michielsen een zéér jong elftal in handen.  

Deze groep was echter nog te jong om onmiddellijk aan promotie te denken, maar de resultaten waren goed.  KSK bleef de gegane weg verdergaan om zo hoog mogelijk trachten te spelen, dit zonder hulp van grote sponsors en enkel met eigen mensen, zowel spelers als bestuursleden.  Voor hen primeert de sport en het is uiteindelijk de bedoeling zoveel mogelijk jonge mensen de kans tot voetballen te geven.  Midden de jaren tachtig kwam Cois de Clerck aan het bewind als trainer.  In zijn tweede seizoen bij KSK (seizoen 1986-1987) werd de titel behaald in 4de provinciaal.

In het verleden heeft KSK eveneens op verschillende terreinen gespeeld en sinds 1980 speelt de vereniging aan het station van Kalmthout.  KSK hoopt hier zijn definitieve standplaats gevonden te hebben.  Er zijn immers plannen om de installatie te verbeteren en te trachten een tweede terrein te vinden.  Aangezien alles zowat met eigen mensen gebeurt, zal het nog enkele jaartjes duren alvorens de installaties aangepast zijn aan de huidige tijd.

De jaren negentig van KSK

Op het einde van de jaren tachtig werd Pierre Van Staay (ex-speler Berchem) trainer bij KSK.  In het seizoen 1992-1993 werd de promotie naar 2de provinciaal verwezenlijkt (2de plaats in de rangschikking na Rochus Deurne).  Het volgende seizoen was echter rampzalig zodat de terugkeer naar 3de provinciaal niet te vermijden was.  Twee seizoenen hield men het vol in deze reeks alvorens men opnieuw een reeks lager terecht kwam (4de provinciaal).  Na 8 seizoenen werd er een punt geplaatst met Pierre Van Staay als trainer en Theo Van Zele werd de nieuwe man die de moeilijke taak verkreeg om een nieuwe ploeg klaar te stomen voor de komende jaren (seizoen 1996-1997). 

Deze ploeg bestond grotendeels uit eigen jeugdspelers, voornamelijk junioren die 2-maal op rij kampioen wisten te spelen in hun gewestelijke jeugdreeks.
Met deze jonge groep wil KSK weer hogerop.

De 21ste eeuw van KSK

Pierre Van Staay werd terug trainer van Kalmthout, maar ook hij kon de promotie naar 3de provinciale niet realiseren.  Nochtans werd er in deze ‘nieuwe tijd’ waarin elke speler vrij is te voetballen waar hij wenste, geen al te gekke overgangen gedaan door het KSK-bestuur.  Kalmthout blijft vooral met zijn eigen jeugdspelers voetballen wat niet altijd naar de wens was van de toeschouwers die steeds heimelijk op een promotie hoopten.

Na Pierre Van Staay kwam Roger Kerstens. Hij gebruikte nog meer dan zijn voorgangers de Kalmthoutse KSK-jeugdspelers zodat er tijdens bepaalde wedstrijden bijna 9 junioren in de kern van de eerste ploeg zaten.  Stilletjes hoopt het KSK-bestuur dat hij de promotie naar een hogere reeks kan tewerkstellen maar trainer Roger Kerstens kon de promotie naar 3de Provincial ook niet realiseren.

Leo Braem nam het roer over, maar tijdens het lopende seizoen bleek dat dit geen goede zet was.  Voor het eerst in de geschiedenis van de voetbalclub nam het bestuur de beslissing om vroegtijdig de samenwerking met een trainer stop te zetten.

Voor het voetbalseizoen 2006-2007 werd Marc De Cleene aangesteld als trainer en jawel, deze keer was het prijs : de promotie werd tewerkgesteld met een kampiooenstitel in 4de Provinciaal.  Tezamen met de 1ste ploeg waren er nog 2 jeugdploegen die kampioen speelden in hun reeks.  anaf het voetbals eizoen 2007-2008 nam Guy Verauteren het hef in handen met maar 1 doelstelling : de ploeg in de reeks 3de Provinciaal houden.  Dit zal zer zeker geen sinecure zijn wanneer er opnieuw een hervorming van de reeksen wordt doorgevoerd (met als gevolg meer dalers als normaal).